De eerste stappen op het gebied van wijneducatie nam ik op de volksuniversiteit. Krap volwassen hadden mijn broer en ik besloten om onze gezamenlijke hobby serieus aan te gaan pakken. Op de fiets, met de benodigde proefglaasjes onder de snelbinders, togen wij goedgeluimd richting onze buurgemeente om daar ingewijd te gaan worden in de wondere wijnwereld.
Onderweg was de voorpret al niet van de lucht. Twee broers op pad, het was toen ook al een feest. Lichtelijk hyperactief betraden we als laatste van de wijnliefhebbers het klaslokaal. We stelden ons voor en namen plaats achterin het lokaal. De eerste les kon beginnen.
We waren veruit de jongste cursisten. Het klaslokaal werd bevolkt door, voorzichtig gezegd, de wat rijpere wijnliefhebber. We waren niet alleen de jongste aanwezigen, maar ook het meest aanwezig. Ik zal onze jeugdigheid maar de schuld geven, maar het zal onze wijnleraar weleens een schele hoofdpijn hebben bezorgd. De man zelf was zeer kundig en overduidelijk gepokt en gemazeld in de wijnwereld. Ondanks het feit dat wij ginnegappend door de lessen heen gingen, zogen wij wel gulzig alle informatie op die tot ons kwam.
Proeven
Buiten het theoretische deel van de lessen werd er, gelukkig, ook veel geproefd. Onze leraar was van het klassieke soort en dat vertaalde zich in de wijnen die geschonken werden. Frankrijk vormde de hoofdmoot, op de voet gevolgd door Italië en Spanje. Af en toe kwam er ook wel een wijn uit de nieuwe wijnwereld langs, maar alleen als de wijnmaker ervan minimaal de 15de generatie van een vooraanstaande wijnfamilie uit Bordeaux of Bourgogne was. Over Bourgogne gesproken, ik proefde er mijn eerste Bourgogne passetoutgrain die, zoals de leraar vol trots aangaf, groots was ingekocht door zijn wijnhandel vanwege de werkelijk uitmuntende kwaliteit. De wijn was net binnengekomen en wij waren de eerste geluksvogels die hem mochten proeven. Ik zal nooit de blik op zijn gezicht vergeten toen hij de eerste slok nam. Ook de gelaatsuitdrukking van mijn broer zal ik niet glad vergeten toen hij de wijn organoleptisch testte. De leraar zei wat besmuikt dat de wijn duidelijk nog moest groeien. Mijn broer keek of hij een bak accuzuur tot zich genomen had. Ik proestte het uit. Tussen passetoutgrain en ons is het nooit meer goed gekomen.
Gastoptredens
Er waren ook nog gastoptredens. Op een avond gaf een heuse sommelier acte de présence. Sommelier. Voor ons leek het alsof er iemand uit een andere dimensie was afgedaald om les te komen geven. In vol ornaat kwam de man uitleg geven over wijn en spijs, maar ook over wijn etiquette. Daar konden wij nog wel wat van leren. Uiteindelijk deed de sommelier voor hoe je een fles met een sommeliermes moest openen. Er heerste absolute stilte in de klas en zo’n 20 paar ogen waren op de beste man gericht. Motoriek was overduidelijk niet zijn sterkste punt en hij leek ook licht gespannen bij zoveel bekijks. De kurkentrekker werd geplaatst. De fles begon te wankelen. Een paar linkerhanden probeerde wanhopig de fles te vangen. Ze vingen slechts lucht. De zwaartekracht deed de rest. Een Mr. Bean scene voltrok zich voor onze ogen. De voorste rij cursisten kon met hun kleding naar de stomerij. Mijn broer merkte droogjes op: ”Zo, die is open.”
Hemelse wijn
De slotavond vond in de wijnhandel van onze leraar plaats. Na het succesvol afleggen van een examen werden we getrakteerd op een wijn/spijs avond, waarbij het eten werd begeleid door klassieke wijnen. Elzas, Bordeaux, Rioja, het was allemaal goed. De stemming steeg aanzienlijk aangezien er deze avond niets werd uitgespuugd. Onze cursusgenoten begonnen zich nu eindelijk ook te roeren. Ze bleken zelfs te kunnen praten. Een heer op leeftijd begon moppen te tappen, ondanks dat dit hem sterk werd ontraden door zijn vrouw. Begrijpelijk, zijn repertoire was niet zo netjes als zijn onberispelijke uiterlijk deed vermoeden. In de kakafonie van geluid vielen mijn broer en ik stil bij een hemelse wijn: Amarone. Het wijnhuis weet ik me niet meer te herinneren, maar deze indrukwekkende wijn kreeg ons stil. Wat de leraar niet gelukt was tijdens de lessen, kreeg deze wijn wel voor elkaar. Hier besloot ik dat de wijnwereld mijn wereld zou worden.
Bertani Amarone
Bertani Amarone
Jaren later proefde ik het assortiment door van ons nieuwe wijnhuis Bertani. Bertani maakt het soort wijnen waar ik gek op ben. Rijk geschakeerde wijnen waar steeds nieuwe smaken in te ontdekken vallen. Het zijn geen wijnen die protserig met hun spierballen rollen, maar ze bezitten meer kracht en diepgang dan je in eerste instantie zou verwachten. Subtiele kwaliteit, zoals ze het zelf noemen, ik zou het niet treffender kunnen omschrijven.
Als laatste proefde ik de Bertani Amarone. Ik zat weer met mijn broer in de schoolbanken. Ik werd er stil van.
