Zo af en toe krijg ik meldingen van het zakelijke netwerk LinkedIn, waar ik mij ooit op aanmeldde om na het letterlijke en figuurlijke failliet van mijn toenmalige werkgever snel een netwerk op te bouwen, van mensen die om wat voor reden dan ook een connectie willen maken. Prima, ook ik zal mee moeten in de vaart der volkeren, maar onlangs viel mij op dat er nog maar weinig mensen zijn op dit medium die een doodnormale functie hebben. Waar je vroeger gewoon verkoopmedewerker was, ben je tegenwoordig al snel een order fulfillment officer. De receptioniste is vandaag de dag een manager of first impressions en schoonmakers dragen de titel facilitair deskundige. Directeuren zijn allen tot de ‘C’ club toegetreden, wat zoveel wil zeggen dat ze een chief zijn op hun vakgebied of elk denkbaar vakgebied wat je maar verzinnen kunt en vertegenwoordigers vandaag de dag managen accounts, key accounts op nationaal of internationaal niveau. Er wordt wat af gemanaged anno 2019. Ik vraag me soms af welke mensen al het gewone werk doen. Daarnaast snap ik door de jungle aan hippe functies ook niet meer wat mensen eigenlijk doen als ze hun functie noemen.

Orange wines

Ik leef niet in het verleden, maar vroeger leek alles zoveel simpeler en duidelijker. Ook op wijngebied was het destijds zo klaar als een klontje. Je had witte, rode en roséwijn. Tot mijn niet geringe verbazing is daar sinds kort een nieuwe categorie wijnen aan toegevoegd: orange wines. Oranje wijnen dus. Zo hip is het nu ook weer niet, want de geschiedenis van deze vergeten soort loopt klaarblijkelijk eeuwen terug. De wijnen lagen veilig weggemoffeld in donkere krochten aan de randen van Europa, maar nu zijn ze terug om de wereld te veroveren, klaarblijkelijk heeft iemand ze in een onbewaakt ogenblik laten ontsnappen.

Goed, wat is een orange wine nu precies? Simpel gezegd zijn het wijnen van witte druiven, maar dan gemaakt als rode wijn. Ik geef het je te doen om dat te bedenken. Of je moet een onwaarschijnlijke visionair geweest zijn, of gewoon knettergek. Ik laat vooralsnog even in het midden wat mijn persoonlijke mening is. Objectiviteit is een deugd.

Culinair inzetbaar

Waar bij witte wijn normaal gesproken de druiven geperst worden en het sap vergist, vergisten bij orange wines de schillen, pitten en takjes van de druiven ook mee, wat tot gevolg heeft dat de schillen een oranje kleur aan de wijn geven en de overige componenten tannine en andere secundaire aroma’s en smaken afgeven. Daarnaast zijn de wijnen vaak biologisch of biodynamisch, dus de natuur en de wereld in het algemeen spinnen er ook nog eens garen bij.

Orange wines worden tegenwoordig door elke zichzelf respecterende sommelier geschonken in de betere restaurants, dit alles vanwege de breed culinaire inzetbaarheid, zoals de schriftgeleerden dit zo mooi zeggen. Leden ze ooit een zieltogend bestaan op de pechstrook van de wijnwereld, nu is er geen ontkomen meer aan. Oranje boven.

Morsdood

Onlangs durfde iemand van mijn op wijngebied klassiek georiënteerde proefclub het aan om een vijftal orange wines naar onze maandelijkse proeverij mee te nemen. Allen van uitstekende kwaliteit volgens het bekendste wijnblad van Nederland en andere professionele platforms, dus het neusje van de zalm. Vol objectiviteit en goede moed gingen we aan de slag. De eerste wijn was interessant. Anders vooral. Een witte wijn, die oranje is en gemaakt als rode wijn en smaakt naar bitters en tannines, zonder ook maar ergens een sprankje van levensvreugde, is even wennen voor de verwende smaakpapillen.

De tweede wijn liet gelukkig de ware potentie van orange wines zien. Naast de pitten en takken die mee vergist waren, had het er de schijn van dat ook de schoonmoeder van de wijnmaker onderdeel had uitgemaakt van dit edele proces waarbij suiker wordt omgezet in alcohol. Daarbij dient aangetekend te worden dat schoonmoeder ten tijde van het bereidingsproces al minstens een jaartje of vijf morsdood was. Wel vonden we allen dit wondertje van verfijnde smaak breed culinair inzetbaar bij, pak hem beet, kort gebraden kakkerlakken op een bedje van wreed gefermenteerde mosselen. De beschrijving van de overige wijnen zal ik de lezer besparen, maar ik mag wel stellen dat het een alle hoop dovende ervaring was. Wie drinkt dit en vindt het ook oprecht lekker?

Jean-Paul BRUN

Ik zal wel wat mensen tegen het hoofd stoten, maar wat mij betreft hadden we deze wijnen veilig achter slot en grendel laten liggen in de groezelige kelders waar ze thuishoren. Thuisgekomen na de ontnuchterende proefervaring heb ik eerst rijkelijk mijn tranen laten vloeien bij mijn lief, die als troost voorstelde om gewoon een lekkere fles wijn open te trekken. De schat snapt wat ik nodig heb in tijden van nood. Zeg je lekkere wijn, dan zeg je Jean-Paul BRUN, held uit de Beaujolais, die loepzuivere en eerlijke wijnen maakt in deze heerlijke streek. Vergisting gebeurt met de gisten die op de druif zitten, er wordt niet gechaptaliseerd, maar wel biologisch gewerkt, en het gebruik van sulfiet wordt gereduceerd tot het absolute minimum. Goed voor de aardkloot: check! Bourgogne Pinot Noir staat op het simpele zwart wit etiket en dat is precies wat het is. Breed culinair inzetbaar en gewoon verdomd lekker. Hoe simpel kan het leven zijn?