Tegenwoordig zoekt de moderne mens avontuur. Volstond het vroeger om rustig en gematigd door het leven te wandelen, tegenwoordig gaat de gemiddelde, welvarende wereldburger abseilend, raftend en bungeejumpend door het leven. We gunnen ons amper tijd om op adem te komen, continu op jacht naar de nieuwste avonturen, uitdagingen en kicks. Dat wat gisteren hip was, is vandaag alweer achterhaald en moet en zal overtroffen worden door de nieuwste totaalbeleving. Dat hippe koffietentje waar ze koffie schenken gemaakt van bij volle maan door oude vrouwtjes geoogste koffiebonen uit de minder toeristische delen van Nepal? Achterhaald. Om de hoek moet je zijn, bij de volgende hipste barista van de dag. Op snuffelstage bij de laatste traditionele koppensnellers van Centraal Sumatra? Misschien in 2016 hip en trending, maar anno 2017 kom je daar niet meer mee weg op feesten en partijen.

Indiana Jones

Ik heb ook zo mijn momentjes, maar als ik heel eerlijk ben is er geen nieuwe Indiana Jones aan mij verloren gegaan. De Python in de Efteling is al een brug te ver, mijn auto tikt zelden of nooit de 130km per uur aan en de grenzen van Europa zijn een psychische barrière die ik niet persé hoef te nemen. Klinkt saai en dat is het wellicht ook, maar de diepere behoefte bestaat simpelweg niet.

Mavrud

Op wijngebied kan het ook niet op. Waar je vroeger de keuze had uit Frankrijk, Frankrijk, Frankrijk en vooruit, Spanje, Duitsland en Italië, ligt tegenwoordig de volledige wijnwereld aan je voeten in wijnhandel en supermarkt. De keuze is overweldigend. Onlangs heb ik eens een kwartiertje het wijnschap van een van onze grootgrutters bestudeerd. Daar sta je dan met je fijne wijnopleiding naar een ondoorgrondelijke muur van onbekende wijnen te staren. Naast mij stond een vrouw in totale verwarring naar een Mavrud uit Bulgarije te kijken en daar bleef het bij. Zoveel avontuur was klaarblijkelijk niet aan haar besteed en aan het jaartal op het hippe etiket te zien was het voor velen voor haar ook bij kijken gebleven. De wijn overleed terplekke van ouderdom. We stonden erbij en keken ernaar.

IPA

Huilend van mijn eigen onkunde ben ik maar naar het bierschap geschuifeld voor enig houvast, maar daar was het al niet veel beter. Hoeveel verschillende IPA’s en brouwsels met woeste namen van plaatselijke brouwers kan een mens verdragen? Persoonlijk kreeg ik er een minderwaardigheidscomplex van en vlekken in mijn nek van de zenuwen. Ik had even een momentje nodig om mijn tranen te drogen en weer op adem te komen.

Blauwe Chardonnay

Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen wijnen uit de nieuwe wereld of landen waarvan ik het bestaan niet eens kon vermoeden. Ook heb ik niets tegen de onbekende druiven die opeens als ongenode gasten links en rechts opduiken in de wijnschappen. Prima om eens wat nieuws te proberen, maar als we opeens massaal blauw gekleurde chardonnay gaan drinken en het dan ook nog lekker vinden, dan durf ik te stellen dat we met onze hang naar ‘avontuur’ toch wel een tikje zijn doorgeslagen. Chardonnay die op ambachtelijke wijze blauw gemaakt is (?) drinken we klaarblijkelijk wél, terwijl in de onderste schappen heerlijke wijnen uit klassieke wijngebieden staan weg te kwijnen bij gebrek aan aandacht. Tijd om weer eens op ontdekking te gaan naar het verleden.

Rhône

Neem nu wijnen uit het Rhônegebied. Wie drinkt ze nog? Klaarblijkelijk bijna niemand, want ze bevolken de hierboven benoemde onderste regionen van het wijnschap op buitenproportionele wijze. De volgende stap is een enkeltje richting de eeuwige wijnvelden en persoonlijk vind ik dat een bijzonder treurige constatering. De wijnboeren in de Rhône bieden vaak voortreffelijke wijnen aan tegen, naar verhouding, belachelijk lage prijzen. In een prachtig landschap maken gepassioneerde wijnboeren al vele generaties lang heerlijke wijnen, alleen zijn we dat in onze hang naar avontuur klaarblijkelijk vergeten.

Cairanne

De familie Alary in Cairanne is hiervan een goed voorbeeld. De wijnen die men net buiten dit schilderachtige dorp maakt, zien er eenmaal op fles op het eerste gezicht tragisch ouderwets uit. De etiketten zijn niet voorzien van schreeuwerige prints of dik gedrukte letters in fancy kleuren, ze zien eruit zoals ze er al lang uitzien: eenvoudig. Op de etiketten staat de informatie die erop dient te staan en dat is het dan wel. Bij Alary werken geen marketeers, maar wijnmakers. De prijzen van de wijnen variëren van circa € 7,50 voor de goedkoopste wijn tot € 16,50 voor een van de topwijnen: Cairanne La Font d’Estévenas. Alle wijnen van Alary bieden puur drinkgenot, de La Font d’Estévenas is echter crimineel lekker. Niet hip, niet trendy, maar probeer het eens en huil stilletjes van puur geluk. Neem een slok en in je mond explodeert een fragmentatiebom van het puurste en lekkerste bosfruit wat je ooit zult proeven. Een stevige snuf kruiden en specerijen maken de wijn af. Heel veel beter gaat het niet worden. Bij Alary hebben ze geen blauwe kleurstof nodig om te verbloemen dat je iets drinkt wat je niet zou moeten willen drinken.

Ventoux

Nog zo’n heerlijk ouderwets bastion van traditie is Château Pesquié, gelegen aan de voet van de Mont Ventoux. Een oprijlaan met eeuwenoude platanen die je leidt naar het uit een filmdecor weggelopen Château. Cicaden tjirpen, de zon strooit met het licht dat Van Gogh zo mooi ving op zijn schilderijen, de mistral blaast zoals altijd door de wijngaarden, de Mont Ventoux is nooit ver weg en de tijd lijkt stil te staan. Als je even later de doosjes Cuvee des Terrasses rood, wit en rosé staat in te laden twijfel je wellicht nog een nanoseconde of je op avontuur gaat of toch maar gaat lunchen met de belofte van overheerlijke wijn…