Hartje december, grauwe luchten, de donkere dagen voor kerst doen hun naam eer aan. Als je zoals de schrijver gemaakt bent om vrolijk door de oneindig lange en bij voorkeur zonnige dagen van de zomer te dartelen, dan is het simpelweg een kwestie van deze periode overleven. Derhalve worstel ik me moedig door de winter en kan ik niet wachten tot de dagen weer gaan lengen. Na 21 december zal de belofte van de lente langzaam maar zeker steeds dichterbij komen. Ik zal worstelen en bovenkomen. Onlangs heb ik een programma ontdekt op de TV, noem het gerust een guilty pleasure, dat me sterkt in de gedachte dat ik niet de enige ben die af en toe worstelt: First Dates.
Burlend edelhert
Bij First Dates draait het erom dat twee volslagen onbekenden op een blind date gaan in een restaurant voor het oog van draaiende camera’s en de godganse natie. Een ontspannen eerste kennismaking is gegarandeerd. Bij binnenkomst wordt eenieder ontvangen door Sergio, die voor de gelegenheid bij de ingang als gastheer is neergezet achter een deskje en perfect gecast is om de ontvangst van de nerveuze daters in goede banen te leiden. Sergio, steevast gekleed in een net even te krap gesneden glanzend blauw maatpak, is gezegend met een uit donker eikenhout gebeitelde stem die het midden houdt tussen wijlen Barry White en een bronstig burlend edelhert tijdens de paartijd op De Hoge Veluwe. Handenwrijvend wacht hij de kandidaten op met zijn bloot gelachen, perfecte rij hagelwitte tanden om ze bij binnenkomst te bestoken met zoetgevooisde, welhaast surrealistische teksten om het ijs te breken. Goed, het gaat dan ongeveer als volgt.
Priscilla komt het restaurant sensueel heupwiegend binnengelopen in nogal accentuerende kledij. Haar lippen zijn felrood gelakt en de erotische spanning die direct in de lucht hangt is bijna smeerbaar. Sergio wrijft eens extra in zijn handen en zegt (houd die donkere vibratie in zijn stem hierbij in gedachten): ”Zo zeg, daar komt even een portie samengebalde energie binnengewandeld en je ruikt als een zachte lentebries. Jij hebt er zin in zo te zien.” Priscilla tuit haar lipjes nog eens en wordt in haar wolk van Chanel No. 5 aan de bar geposteerd. Dan komt Sjors binnengeslopen. Sjors is duidelijk niet op zijn gemak. De wallen onder zijn ogen en de gigantische zweetplekken onder zijn armen verraden dat hij een tikje nerveus is. Het wordt er niet beter op als hij met een schuin oog Priscilla aan de bar ziet zitten en in één oogopslag ziet dat dit zijn droomvrouw is. Hij beseft dat het waarschijnlijk de enige keer in zijn leven zal zijn dat zo’n kans zich voordoet. Terwijl dit besef het door adrenaline opgestuwde angstzweet uit al zijn poriën doet sijpelen zegt Sergio:” Ben je een beetje zenuwachtig Sjors? Kom, dan gaan we samen naar Priscilla om eens even lekker aan haar te snuffelen.” De drie kussen bij de ontmoeting worden Priscilla bijna fataal als Sjors van pure opwinding bijna een kopstoot uitdeelt. Het gaat maar net goed en Sjors denkt aan die ene geweldige openingszin die hij thuis voor de spiegel tot in den treure geoefend heeft. Nu mag er niks meer misgaan en terwijl Priscilla hem indringend aanstaart met haar pronte borsten ondeugend vooruit gestoken zegt Sjors:” En uhhh….eet jij eigenlijk ook bloemkool?” Na afloop van de date voelt Priscilla geen ‘klik’ en krijgt Sjors troostende woorden van de nog immer lachende Sergio. Ondanks kromme tenen en een totaal gevoel van ongemak kan ik werkelijk genieten van het onvermogen van de mens. Het houdt mij in ieder geval op de been.
Speeddaten met wijn.
In het verleden heb ik een tijd bulkwijn ingekocht, welke gebruikt werd om de schappen van supermarkten en wijnwinkels te vullen met flessen wijn . Veel mensen hebben hierbij romantische gedachten aan prachtige wijnkelders waarin wijnboeren met een alpinopet je amicaal lachend op de schouders slaan en onderwijl het ene na het andere prachtige glas wijn laten proeven. Niets is helaas minder waar. Stelt u zich een regenachtige maandagochtend voor in een door tl-balken ontsiert proeflokaal, waar zo’n vijftig wijnen staan te wachten om geproefd te worden. Wijnen aan de onderkant van de markt, zoals dat dan zo mooi heet, gemaakt door duistere wijnboeren uit families waarin vaders en moeders al eeuwen broers en zussen zijn en die al jaren een groezelige wijngaard bewerken, gelegen op het prachtige terroir van een in de Groote Oorlog gedolven massagraf. Ik geef het je te doen. De kunst is om uit die vijftig wijnen dat ene pareltje te selecteren dat er altijd wel tussen staat. Speeddaten met wijnen dus. Eerst even goed ruiken of de wijn nog in leven is en als blijkt dat de dood nog niet is ingetreden, dan proeven, slurpen, beoordelen, spugen, op de harde schijf opslaan en snel door naar de volgende voor hetzelfde ritueel. Na het proeven van al deze wijnen snak je naar een glas water en bewijzen dat de mensheid toch echt nog wel deugt. Denk voortaan dus gerust eens aan alle ontberingen die doorstaan zijn om voor u als consument een lekker glas wijn op tafel te krijgen.
Perfecte match.
Ondanks alle hierboven beschreven wanhoop lukt het soms ook gewoon om een perfecte match te realiseren. Ergens op een mooie zomerdag in Zeeland besloot ik dat het weer eens tijd was om spaghetti alle vongole te maken. Spaghetti alle vongole is hét gerecht waar ik voor wakker gemaakt mag worden en naar het schijnt was dit ook een van de favoriete gerechten van Frank Sinatra, dus ik bevind me in goed gezelschap. Het is perfect in al zijn eenvoud, je zou er bijna van gaan zingen. Goed, met de zon op mijn kop richting viswinkel om ruim de schelpjes in te kopen, overige ingrediënten ingeslagen, terug naar de kookplaat en aan de slag. Check gerust internet voor de receptuur, het is een oersimpel gerecht om te maken en binnen tien minuten staat er een goddelijk dampende maaltijd op tafel. Ik trok er een fles Vecchia Torre Salento Vermentino bij open en dat vormde samen met de schelpjes een werkelijk perfect huwelijk. Ik knipoogde nog eens naar mijn lief, bracht een toost uit en de zomer duurde nog lang…
