Mindfulness
Onlangs liep ik met twee zware boodschappentassen te zeulen richting thuis, een tikje chagrijnig, toen de geur van zwembad mijn neus binnendrong. Toen ik voor mij keek zag ik onze buurvrouw lopen met haar zesjarige zoontje en zijn vriendje. De kereltjes liepen hand in hand, de haartjes nog nat, ongegeneerd vrolijk te kissebissen over wie er nu sterker was: Darth Vader of Luke Skywalker? Ze kwamen er niet uit, maar dat kon ze zo te zien ook helemaal niets schelen. Jeugdig geluk en totale zorgeloosheid straalden er vanaf. Kordaat stapten de knulletjes door; giebelend op weg naar de toekomst met ondergetekende in hun van chloor vervulde slipstream. Een glimlach drong inmiddels het chagrijn onherroepelijk naar de achtergrond.
Jeugd
Het tafereeltje bracht mij even terug naar mijn eigen jeugd en naar de tijd dat ik ook zorgeloos hand in hand liep met mijn beste vriendje. Hij en ik zijn inmiddels al een tijdje aanbeland in de toekomst, weliswaar via vele omwegen en zijpaden, maar onze vriendschap is op de weg ernaartoe altijd de vertrouwde constante factor geweest.
Vroeger dacht menigeen dat we broertjes waren. We waren onafscheidelijk, leken qua uiterlijk enigszins op elkaar en zagen acht dagen na elkaar het levenslicht. De verschillen zaten en zitten hem vooral in onze afwijkende karakters. Hij was degene die in bomen klom, ik keek de kat uit de boom. Hij ging over één nacht ijs, of erdoorheen, ik stond bibberend aan de kant. Hij stortte zich achteloos van de hoge, ik ‘sprong’ van de lage plank. Hij broodnuchter, ik een dromer. Hij scheurt onbesuisd over landswegen op een knalrode Ducati motor, ik sukkel voort op een oerdegelijke Batavus. Hij is een techneut geworden en doet iets moeilijks op een olieraffinaderij , ik ben in de wijn ondergedompeld en doe iets op een kantoor.
Over wijn gesproken, daar kreeg ik hem dus niet aan. Ondanks vele pogingen en inspanningen van mijn kant bleef hij bij zijn oude vertrouwde biertje en, vooruit, op hoogtijdagen een glas port. Op één gebied was ik dus klaarblijkelijk avontuurlijker dan hij. Maar goed, de gestage drup holt de hardste steen, dus ik gaf niet op en bleef hem bestoken met mijn enthousiasme en hoopte dat het wijnvirus hem uiteindelijk ook zou grijpen. Ik boekte door de jaren heen voorzichtige succesjes. In eerste instantie schoorvoetend, dat dan weer wel, maar ik voelde dat er ergens een vinoloog latent aanwezig moest zijn.
Zoals gezegd doet hij iets ondefinieerbaar moeilijks op een olieraffinaderij en klaarblijkelijk werkt dat bij hem en zijn collega’s stress in de hand. De P&O manager vond het dan ook tijd voor een preventieve aanpak en deze schuwde hierbij het experiment niet. Er werd naar een slachtoffer, pardon vrijwilliger, gezocht voor een cursus mindfulness. Op dit vlak heeft mijn vriend de pech aan zijn kont hangen dus het laat zich nauwelijks raden wie uitgeloot werd.
Zingeving
Op een mooie dinsdagavond parkeerde hij zijn luidruchtige motorfiets voor het bewuste stiltecentrum, daarbij nogal bruusk een net aan de gang zijnde reiki sessie verstorend. Het nogal overbodige extra rondje rond het plein was daar ook debet aan. Goed, hij moest duidelijk nog even op de juiste golflengte komen. Van dampende, sissende machinerie naar gefluister en zingeving is dan ook een behoorlijke stap. Hij moest er toch aan geloven, want nog geen kwartier later zat mijn stoere vriend in zijn voor de gelegenheid aangetrokken makkelijke kleding op een matje, in de lotushouding, zijn ziel te ontleden tussen een groep wildvreemde mensen. Ik had er meer naar uitgekeken dan hij en had hem ook de uitdrukkelijke opdracht gegeven om me van de gehele sessie minutieus op de hoogte te houden. Het bleef akelig stil. Buiten het feit dat mobiele apparatuur uiteraard verboden was – ik had het kunnen weten – had hij na het uitvoeren van voor mij onbekende yogahoudingen als ‘De ploeg’, ‘De cobra’ en ‘De sprinkhaan’ al snel zijn innerlijke rust gevonden: hij was tijdens de aansluitende ontspanningsoefening als een blok in slaap gevallen. Zo gemakkelijk kwam hij er niet vanaf, terecht, dus na gewekt te zijn door de zachte klank van de gong, begon men aan het echt serieuze werk: de bestudering van een krent. Ik ben persoonlijk niet bekend in de wereld van mindfulness, maar dit schijnt een klassieker te zijn. Men krijgt de opdracht om met een open blik een tijd naar een krentje te staren, op zoek naar nieuwe inzichten, om daarna met de anderen te delen wat je gezien en ervaren hebt. Iedereen mag er van alles van vinden, maar op mijn vriend bleek het een verlichtende uitwerking te hebben.
Pinot grigio
“Het was heel gek”, zei hij achteraf tegen me. “Ik heb wel 10 minuten naar dat krentje zitten staren op zoek naar diepere inzichten en uiteindelijk kon ik maar aan één ding denken en kreeg ik ook de onweerstaanbare behoefte om die gedachte om te zetten in daden.”
Al die tijd deed dat krentje hem denken aan en hunkeren naar een glas wijn. “Pinot Grigio”, wist hij me nog specifieker te melden. Hij is vervolgens plankgas naar huis gereden om deze diepere gevoelens manifest te maken.
Ik heb hem jaren geteisterd met mijn passie voor wijn, maar een krentje heeft hem uiteindelijk het laatste zetje gegeven.
Mindfulness is klaarblijkelijk zo gek nog niet.
