Onderzoek
Afgelopen nachten heb ik geslapen als een os, terwijl ik eigenlijk woelend van onrust in mijn bed had moeten liggen. Grootschalig internationaal onderzoek onder 40-plussers heeft uitgewezen dat bij een gemiddelde inname van één glas alcohol per dag de drinker “dag met zijn handje” mag zeggen tegen zo’n twee jaar van zijn of haar levensverwachting. Elk glas snoept er een half uurtje af. Ik ben de 40 gepasseerd en, bekentenis, ik haal moeiteloos een gemiddelde van 7 glazen per week. Geen zorgen verder hoor, probleemloos kan ik dagenlang een versnapering overslaan zonder dat mijn handen beginnen te trillen. Eerlijk gezegd heeft het me voor een nanoseconde toch even aan het denken gezet. Daarna was het weer over tot de orde van de dag en mijn glaasje voortreffelijke Côtes du Rhône Le Caillou smaakte er gisteren geen seconde slechter door.
Weeffoutje
Al jarenlang worden we door wetenschappers en wereldverbeteraars om de oren geslagen met allerhande onderzoeken die ons angst zouden moeten inboezemen. De ene dag stijgt de zeespiegel harder dan gedacht, de andere dag wordt suiker op één lijn getrokken met cocaïne. Zout is een sluipmoordenaar en als je niet genoeg beweegt dan ga je dood. Ik ontken het allemaal niet, maar ik ken mensen die nog vrolijk door het leven feesten, terwijl ze statistisch gezien 10 jaar geleden al het tijdige voor het eeuwige hadden moeten verwisselen. Ik ben geen wetenschapper, maar eigen onderzoek heeft aangetoond dat wanneer je leeft er een gerede kans bestaat dat je dood gaat.
Heb je pech dan laat je het leven door een weeffoutje in je DNA als je pas zes bent, of halverwege de rit door een stom vlokje asbest op je pad ergens in een grijs verleden. Heb je geluk dan lepel je jezelf op 94-jarige leeftijd vol met advocaat in het bejaardentehuis, terwijl je maar wacht en wacht op de kinderen en kleinkinderen die nooit meer komen, of waarvan je vergeten bent dat ze er gisteren nog waren. Ik wil maar zeggen: ”Soms zit het mee, soms zit het tegen.”
Grasparkiet
Als tegenreactie staan er links en rechts zelfverklaarde goeroes op die wél weten hoe je gezond oud wordt. Vaak propagandeert men een peperduur dieet van noten en zaden die wij vroeger achteloos aan onze grasparkieten voerden. Pipo de eerste t/m de vijfde deden het er prima op en gingen allen met een opgeruimd karakter richting de eindstreep, maar ik pruim het simpelweg niet. Hele volksstammen eten tegenwoordig de godganse dag komkommer, rauwe worteltjes en allerhande superfoods op advies van stralende edoch broodmagere vloggers en bloggers en dat alles om maar niet dood te hoeven gaan. Vlees is inmiddels een scheldwoord geworden, want hiermee vernietig je niet alleen direct je eigen goddelijke lichaam, maar indirect ook de wereld volgens de wetenschap en betrouwbare instanties als Greenpeace en het WNF. Het dierenwelzijn staat geheel terecht ook flink in de schijnwerpers, maar het verbaast mij wel dat het leven van een dier tegenwoordig klaarblijkelijk meer waard is dan dat van een kind in Syrië. We zien liever een blij varken dan een Syrische vluchteling. De veestapel bevordert ook de klimaatverandering op buitenproportionele wijze. Hierdoor stijgt de zeespiegel en is de cirkel weer rond. Rampspoed alom.
Zucht…
Op ruimteschip aarde beleven we allemaal een onverklaarbare flits van bewustzijn tussen het niets en het niets. Volgens velen is het een flitst tussen niets en iets, of tussen niets en de eeuwigheid, maar de realiteit is dat we allemaal in het hier en nu leven. Je druk maken over een al dan niet vroegtijdig einde is niet relevant, want dat einde komt toch wel. Vroeg of laat. Zorg er voor jezelf in ieder geval voor dat het pad ernaartoe zo aangenaam mogelijk is. Als je dat vegetarisch, veganistisch, macrobiotisch of hoe dan ook wilt doen, dan vooral niet laten, maar laten we elkaar er niet op veroordelen en nu eens stoppen met al die betutteling. Ondergetekende gaat ondanks alle doemverhalen zijn glaasje wijn en stukje vlees niet laten staan en daar wens ik me ook niet voor te schamen.
Carpe diem
Vanavond staat er een weerzien met vrienden op het programma. Te lang elkaar niet gezien en we hebben uitgesteld nog iets te vieren en dat gaat plaatsvinden in de plaatselijke Italiaanse trattoria. Er zal geen ultragezond en levensverlengend kokoswater op tafel staan is mijn vermoeden. Ik durf wel met een aan 100% grenzende waarschijnlijkheid te stellen dat we gezamenlijk een aantal uurtjes van onze levensverwachting af zullen drinken. Dit zullen we lachend doen, maar bewust van deze treurige constatering zullen we er wel voor zorgen dat we dit compenseren met de kwaliteit van de te schenken drank. Geen troep op tafel dus, want daar is geen tijd meer voor. Het motto voor de avond staat ook al vast: Pluk de dag!
